مــــگرآتشی یا که دودی تو غم                    بـــلای دل و هر وجودی  تو غم

دلــــی شاد و خنـدان و پر  آرزو                    مــــرا بود و آن دل ربودی تو غم

به هرجا که رفتم به سیر وسفر                    رفیـــق رهم از چه بودی تو غم

نگشتی جدا لحظه ای از بــــرم                    به کنج دلـــــم جا نمودی تو غم

به تو خو گرفتم من از بی کسی                   گرم جان ودل را بسوزی تم غم

لبم پـــــر ترنم ز دیـــــدار تـوست                   مـگر نغمه ای یا سرودی تو غم

درون دلــــــــم را تو سوزانده ای                   مــگر آتشی یا که دودی تو غم