گـــــــرچه از ریشه ی اندوه، دل آزاد نبود         لیک بر شاخه ی لب یک گل فریاد نبود

نـــــام ما تا به نهانخانه ی تقدیر گذشت         دست هـــر مهر بجز پنجه ی بیداد نبود

گــــرچه پیمان نگسستیم ز پیمانه و لیک         مستی بـــاده حــــریف دل ناشاد نبود

غــــنچه ی عقده به باغ دل ما بودو دریغ         پنجه ی عـــــقده گشای نفس باد نبود

جان ما حسرت پیغام لب شیرین داشت         غــــــم ما نیز کم از غــــصه فرهاد نبود

پـــــرده از چهره ی ایام گرفتیم چه سود         در ســـرا پرده ی خاطر، هوس باد نبود